دکتر نورایمان قهاری
تحقیقات روانشناسانه همواره نشان داده اند که رفتار خشونت آمیز با حیوانات در دوران کودکی علامت اولیه و هشدار دهنده برای رشد بزهکاری، خشونت میان-فردی و رفتار مجرمانه در نوجوانی و بزرگسالی ست. در واقع، مرتکبان جرائم خشونت بار تقریبا همه سابقه ظلم و ستم بر حیوانات را در پروفایل خود دارند. تحقیقاتی که در ایالات متحده امریکا در زمینۀ آزار حیوانات به دست کودکان و نوجوانان انجام شده حاکی از آنند که اغلب، کودکانی که به آزار حیوانات دست می زنند شاهد خشونت بوده و یا خود تجربه آزار و خشونت داشته اند. برای نمونه، آمار نشان می دهد که 30 درصد از کودکان که شاهد خشونت خانگی هستند خود به نوع مشابه ای از خشونت نسبت به حیوانات خانگی خود دست می زنند. در واقع، ارتباط بین سوء استفاده از حیوانات و خشونت میان-فردی چنان به خوبی شناخته و ثبت شده است که، در حال حاضر، در بسیاری از مناطق ایالات متحده امریکا سازمان های خدمات اجتماعی و حمایت از حیوانات به کارمندان خود آموزش می دهند که چگونه با کشف نشانه هایی از سوء استفاده از حیوانات به عنوان نشانه ای برای امکان وجود دیگر رفتارهای سوء استفاده میان-فردی، از قبیل آزار جنسی، جسمی یا روحی کودکان و خشونت خانگی استفاده کنند و به تحقیق در پی بردن به این موارد بپردازند………زندانی کردن یک حیوان خانگی در داخل یک فضای بسته، خشونت شلاق بر یک حیوان خانگی پس از دچار مشکل شدن با پدر و مادر، و یا لذت بردن از تماشای یک حیوان در حال زجر کشیدن همه علائم هشدار دهنده ای هستند. جدا از نجات حیواناتی که در معرض آزار و خشونت قرار می گیرند، مداخله حرفه ای برای «نجات» و درمان کودک یا نوجوانی که در این اعمال دسته داشته است لازم است. این حرکت می بایست توام با تحقیقاتی باشد برای پی بردن به اینکه آیا این کودک/نوجوان خود قربانی خشونت خانوادگی، سوء استفاده جنسی یا جسمی است یا نه.
